Niekiedy w projektowaniu tak już jest.

Jednym razem tworzymy projekty, które możemy spotkać w przestrzeni miejskiej lub w cyfrowej rzeczywistości spozierającej na nast z ekranów telewizorów lub stron internetowych, innym razem lądują one w na zapisanych stronach upychanych w szufladach lub głębokich zakamarkach dysków twardych. Ci, którzy tworzą tradycyjnymi mediami skrywają swoje prace w teczkach lub stawiają w kontach. Pokrywają się kurzem, znikają za kolejnymi pracami, katalogami, plikami.

Podobnie też zapewne bywa ze sztuką kulinarną – tak przynajmniej jest w moich przypadku. Setki zamysłów, szkiców, testów – czy jak ja to nazywam: prób smakowych, poniewiera się w zakamarkach umysłu i karteluszkach.

Nie dajmy pomysłom spocząć na łożu zapomnienia

Czasami jest to bardzo prosty szkic. Czasami jest to słowo klucz. Zdarza się nawet, że jest to zarys pewnego procesu, który miałem w planie przeprowadzić. Innym razem jest to zapis „procesu projektowego” podczas nauki nowych technik czy też poznawania nowego produktu i jego możliwości. Badania jak się zachowuje, jak reaguje na inne elementy, jak komponuje się na talerzu.

I tak jak z projektowaniem graficznym – niekiedy wychodzi to od przysłowiowego strzała, zaś kolejnego dnia jedna próba pociąga za sobą kolejną. I jeszcze kolejną. I jeszcze jedną. Uda się, lub się nie uda. Pojawia się kolejny zapis w zeszycie, kolejna kartka na ścianie.