Jednym słowem – zeschła się trochę. Nie przeszkodziło jej to jednak zagrać główne skrzypce w przygotowywanym daniu. Staruszka, ale z charyzmą.

A dynia? Coś mi się zdaje, że robi się ponadczasowa i można ją spotkać przez cały rok w stoiskach. Może dlatego – przynajmniej jak podaje Wikipedia, iż rzadko jest hodowana w Polsce, a wszędzie gdzie nas nie ma jest cieplej. A dynia lubi ciepło. Chociażby w okresie między późną jesienią, a wczesną wiosną.

Uszczknijmy trochę zatem z ciepła, które zgromadziła i przekształćmy w aromatyczny i pożywny krem pełen antyoksydantów oraz przeciwutleniaczy. Dziewczyny, wiecie że to oznacza pozytywny wpływ na stan skóry? Panowie, abyście nie poczuli się dyskryminowani – na was też podziała. Jakkolwiek by to nie wybrzmiało, pora do kuchni postać przy garach.

Każda szanująca się zupa (i nie tylko) zaczyna się od… wywaru. I jest to najprostsza – zaraz po wodzie na herbatę i kanapce z masłem, rzecz do zrobienia w kuchni. Słyszałem też o innych, ale nie są one przedmiotem tego wywodu.

Poszło łatwo. Mamy wywar. Dalej nie będzie trudniej. Praktycznie samo się zrobi.

A jak to cudo podać? Z tym co najlepiej się komponuje: ziarna dyni, słonecznika i siemię lniane. Idealnie zagra tutaj olej z pestek dyni, a słodki smak lekko złamie słonawa feta.

By jednak nadać daniu trochę wiosennego wyrazu – wykorzystałem dostępny przez tą jedyną, krótką chwilę czosnek niedźwiedzi. Oczywiście w świeżej formie. Zapewne uważniejsi dostrzegli na talerzu przebijające spod czosnku kawałki ziemniaków (gotowanych na parze, lekko podwędzonych na sianie). Cóż… przy takich kształtach i kolorach musiałem pobawić się formą i dodatkami.