Buraki jakie są, każdy wie. Wszyscy doskonale znamy ćwikłę goszczącą w przetworzonej formie na naszych stołach czy to w postaci dodatku do niedzielnego obiadu, tudzież w postaci barszczu czy pysznego i zdrowego soku. Nie zapominając oczywiście o chłodniku w upalne dni.

Odnoszę wrażenie, że buraki ostatnio stają się modne, bo oprócz formy korzeniowej oraz liściastej na wiosnę często spotyka się je w marketach czy to w postaci kiełków, czy to w postaci mini listków. Przyznam, że uwielbiam je strasznie. Jednak fascynują mnie jeszcze z jednego powodu – koloru. I nie tylko dlatego, że potrafią ufarbować białe koszulki do jednego z moich ulubionych kolorów. Tak, jestem facetem i lubię kolor różowy.

Nie bardzo rozumiem ten męski opór przed kolorem różowym. Zmienia się to co prawda ostatnimi czasy, ale wystarczy że pojadę w odwiedziny do znajomych z małoletnim dziedzicem i już daje się słyszeć, że różowy to noszą dziewczyny. U dorosłych (mężczyzn, przyp. red.) kojarzę go bardziej z brakiem pewności siebie niż jej nadmiarem. Nazwałbym to nawet strachem przed wymyślonym przez jakiegoś osobnika, a potwierdzonym przez miliony innych stereotypem.  Ale spokojnie, nie chodzę ubrany w róż od stóp do głów. Tak łatwo nie wypatrzycie mnie na ulicy.

Trochę odbiegłem od tematu. Kolor. Uwielbiam się nim bawić również w kuchni. Traktuję go poniekąd jako przyprawę, by danie wznieść na wyżyny. Jednakże podobnie jak ma to miejsce z przyprawami wymagana jest spora doza wyczucia. Przyprawa ma być tylko dodatkiem, tłem. Nie może zdominować dania. Ładny, wręcz piękny talerz, aczkolwiek bez smaku – będzie tylko ładnym, kolorowym  talerzem.

Ucieszyłem się zatem niezmiernie, kiedy wpadł mi w ręce kartonik z kolorowymi burakami. Nie znalazła się w nim co prawda ćwikła, która zdominowała by kolorem talerz, ale mając do dyspozycji odmianę chioggia, żółtą oraz białą stwierdziłem, że używając ich wszystkich uda się zrobić coś fajnego. Pierwsza myśl – kopytka, druga – przydałoby się jakieś białko.

Szybki wypad do pobliskiego sklepu i mam: piękny filet suma afrykańskiego. Mięso o mocnym, wyraźnym smaku, delikatne lecz o zapachu mniej rybnym niż to zazwyczaj z rybami bywa. Dało się to wyraźnie odczuć następnego dnia w pracy, kiedy odgrzewałem obiad w mikrofali i… nie było czuć rybą w całym pomieszczeniu. Same plusy, nieprawdaż? : )

Skoro wszystkie składniki mam pod ręką pora zacząć gotować!

Pora podać danie.  Wykładamy na talerz kopytka z jarmużem, a tuż obok nasz sum na parze. Teraz jest właściwy moment by posolić rybę odrobiną wędzonej soli morskiej – uwielbiam jej smak i zapach. Niestety jest dość trudno osiągalna w Krakowie, dlatego jak tylko mam możliwość robię większe zapasy podczas wyjazdów do Warszawy lub – jak to miało miejsce ostatnim razem – w Szkocji. Nie wiem czy podawać nazwę sklepu, bo mogło by to być odczytane jako reklama : ). Podsypmy to jeszcze odrobiną prażonych orzechów i dodajmy cząstki sera pleśniowego. Gotowe.

W sumie przydałby się jeszcze jakiś dodatek do tego. Co prawda danie same w sobie jest już kompletne i nic więcej mu nie potrzeba. Ostało mi się jednak jeszcze parę korzeni białego buraka i szkoda by się zmarnował. Po uprzednim umyciu i obraniu pokroiłem go w cienkie plastry. Sam burak to za mało, więc chwyciłem jeszcze gruszkę i to samo z nią uczyniłem. Odrobina soli wędzonej, pieprzu cytrynowego, oliwy cytrynowej i parę kropel octu jabłkowego, staropolskiego powinny zgrabnie związać warzywo z owocem i przysłużyć się do powstania przyjemnego i orzeźwiającego dodatku.

Na koniec przyznam się Wam do czegoś. Nie lubuję się w robieniu ciast różniastych. Wręcz nie robię ich nigdy. Poza drobnymi epizodami z pierogami i ciastem francuskim parę lat temu nie robię w tym temacie nic. A przedstawione kopytka – są pierwszymi zrobionymi w życiu. Wykonanymi tymi oto „ręcami”.

I wiecie co? Wyszły wybornie! Chyba zacznę częściej je robić – toć to ogromne pole możliwości. A i ponoć mąka ziemniaczana robi dobrze na skórę dłoni, więc sami wiecie. Miłośnik kolorów, gotujący, z gładkimi dłońmi – cóż więcej dodać : ).

Smacznego!