W tym roku wszystko w okresie przedświątecznym było nie tak jak sobie zaplanowałem. Z reguły plany lubią się sypać w najmniej spodziewanym momencie, jednak dobrze jest mieć głowę na karku i adekwatnie do takich sytuacji reagować. Niekiedy jak w kuchni – chcesz ugotować ziemniaki, a dostajesz namiastkę zupy ziemniaczanej (w wersji ekstremalnej – klej do tapet).

Mocno pracowity weekend nad pilnymi projektami i zgłoszone zmiany wywracające sporą część wykonanego już projektu.  Bywa.

Tydzień z temperaturą i szklistymi oczyma. Przynajmniej na rozmarzonego człek wyglądał. Wizyta u lekarza i urlop regeneracyjny w łóżku (przynajmniej z dorodną sztuką mięsa we własnej osobie). Niestety miast spędzać święta z rodziną na prawie drugim końcu Polski i przygotowywaniem potraw na wigilijny stół trzeba było zadowolić się czterema ścianami i szczątkowymi ilościami składników. Do tego słupek rtęci dobijający do poziomu lipcowych wartości polskiego lata mierzonych w cieniu i wizja bezkresnego tłumu ludzi robiących zapasy przed trzecią wojną światową skutecznie zniechęciła do wyściubiania nosa poza drzwi mieszkania. Trzeba będzie sobie poradzić.

Ale nie dzisiaj. Przecież człowiek w takim stanie nawet nie ma apetytu.

Parafrazując – mężczyzna nie choruje. On walczy o życie. I coś w tym jest. Każda wyprawa do kuchni to jak uganianie się za zwierzyną łowną w dzikich kniejach. Walczy ze złym światem, swą niemocą o kawałek kanapki.

Najprostszej.
Zjadliwej.

Nastał dzień kolejny.
Widmo śmierci głodowej spoglądającej w oczy i ryk wygłodniałych podrobów zwycięża.
Czas świąteczny trwa. Jeszcze nie wszystko stracone. Może uda się przygotować coś ze wigilijnego repertuaru.

A skoro i tak wszystko poszło nie tak, to może przygotować coś nie tak. Nie żebym był złośliwy. Jednak z tym co ma się na podorędziu dzisiaj nie poszaleję. Parę warzyw, butelka zakwasu buraczanego – kupnego, bo przecież nie plany miałem zgoła inne. Wybór dania wydaje się oczywisty.

Barszcz wigilijny

I to nie byle jaki barszcz. Popsuty, poddany dekontrukcji. Bez żmudnie lepionych uszek, ale za to z innym elementem kojarzonym z tym świętami.

W ten sposób mamy wszystkie niezbędne elementy i możemy skomponować talerz.

W pierwszym wariancie złożyłem danie z wykorzystaniem przegrzebków i prostej sałatki z kiszonej modrej kapusty i bobu. Jednak nie zaspokoiło to mojej estetyki i stwierdziłem, że przesadziłem. Dlatego ograniczyłem ilość elementów do minimum, sałatkę przeniosłem do innego dania a jako garnishu użyłem świeżych i młodych liści szczawiu czerwonego. Skomponowało się idealnie zarówno od strony wizualnej jak i smakowej.

Smacznego!