Ogórkową każdy zna, każdy lubi. Przynajmniej osobiście nie spotkałem jeszcze takiej osoby które by nie lubiła. Ba! Nieskromnie napiszę, że swoją wersją udało mi się przebić nawet inne.

Jednak co zrobić w sytuacji, kiedy nie mamy pod ręką kiszonych ogórków, deszcz za oknem skutecznie zniechęca do wyprawy do sklepu, a lodówce czają się jedynie ogórki szklarniowe wraz z kilkoma innymi warzywami? Pomysł na taką wersję podsunęła mi rozmowa z moją serdeczną koleżanką Agatą. Nie podała co prawda szczegółów przepisów, ale co tam – ja nie dam rady?!

Szybko zweryfikowałem co mam do dyspozycji i zacząłem improwizować.

Bazą niemalże każdej zupy jest bulion. Warzywny lub mięsny – w zależności od preferencji. Esencjonalny i klarowny. Zacznę więc od niego i posłużę się moją wersją mocno zmodyfikowanego przepisu Gordona Ramsay’a. Wybacz chef!

Wywar już mamy. Jest tak aromatyczny, że w sumie można by na tym poprzestać. Nie ma jednak co spoczywać na laurach – zabawa dopiero się zaczyna.

I to już prawie koniec. Całość podajemy ze świeżymi plastrami ogórka i świeżo skrojonymi ziołami.

Taka wersja może być ciekawym zaskoczeniem i całkowicie może zmienić skojarzenie z „ogórkową”.  Lekka, orzeźwiająca, słodka z lekką nutą cytrynowego posmaku. Gdybym jeszcze miał pod ręką bazylię cytrynową to byłaby pełnia szczęścia.

Przeprowadzone testy degustacyjne pozwalają stwierdzić, że całość improwizacji poszła w dobrym kierunku. Zapewne można pokusić się o inne rozwiązanie i z pewnością jeszcze takiego poszukam. Tymczasem zachęcam do własnych poszukiwań lub wypróbowanie tej wersji.