Popularna, przysłowiowa, powszechna, niekiedy niedoceniana. Ot banalny dodatek do wielu potraw. Ale też jakże szlachetna w akompaniamencie z Kiełbaską z Niebieskiej Nyski – obowiązkowego punktu gastronomicznego na nocnej mapie Krakowa.

Szlachetna, bo i na polskich, szlacheckich stołach pojawiała się po raz pierwszy. Jeszcze w czasie wojen napoleońskich, kiedy to wojska Bonaparte pojawiły się na naszych ziemiach. Swoją przysłowiowość zawdzięcza temu, iż nie było wiadomo początkowo jak ją spożywać, więc wjeżdżała na stoły dopiero po obiedzie. A szlachta zajadała się nią łyżkami jak deserem.

Szlachetna, bo jakże wspaniale potrafi podbić smak najzwyklejszej sałatki jarzynowej, tak często goszczącej na naszych świątecznych stołach.

Musztarda stała się mojej kuchni powszechna. Stała przyczajona gdzieś w głębi lodówki. Odżywała w okresie wiosenno-letnim by pełnić rolę dodatku do grillowanych mięs lub wzbogacić smak marynaty do karkówki.

Niedawno zacząłem odkrywać ją na nowo bardziej z chęci poeksperymentowania nad nową formą i smakiem. Zarówno solo jako dodatek do dań mięsnych, jak i jako dodatek do przekąsek w postaci sosu. A musicie mi uwierzyć, że jest banalnie prosta w przygotowaniu, co postaram się pokazać w przyszłych wpisach.

Z racji tego, że ostatnia przygotowana porcja musztardy wyszła mi z lodówki, skorzystam tym razem pomocy gotowej na wszystko trójcy: musztarda sarepska, musztarda Dijon oraz musztardy francuskiej. Uzupełni je równie popularny żur śląski. I również jako gotowy półprodukt.

Każda porządna zupa powinna mieć swój początek do porządnego bulionu. Ci, którzy chcą oszczędzić na czasie mogą pokusić się o użycie kostki rosołowej. Ale przyznajcie – czy może się to równać z esencjonalnym, aromatycznym bulionem przygotowanym własnoręcznie?

Skoro mamy już bulion, można zabrać się za właściwe danie. Z racji tego, iż jestem zwolennikiem obiadów jednodaniowych i porcji trochę większych niż restauracyjne dobrze byłoby sprawić, by zupa była trochę bardziej treściwa. Podczas zakupów składników trafiłem na idealny dodatek.

Nie, nie jest to próba lokowania produktu. Z racji mojego ostatniego zamiłowania do metody sous-vide ten półprodukt wzbudził moje zainteresowanie. Chciałem też go porównać z ziemniakami użytymi we wpisie o bigosie z modrej kapusty. W odróżnieniu od tamtego, te ziemniaki zostały przygotowane wcześniej wspomnianą metodą. Wystarczy wysypać zawartość woreczka na rozgrzaną patelnię i podgrzać przez 4 minuty aż do lekkiego zrumienienia. Prosto, smacznie, aromatycznie. I z pewnością zachęca mnie do obróbki warzyw metodą sous-vide.

Dobra. To tylko dodatek i zbytnio się nad nim rozwodzę na chwilę obecną. Pora na część właściwą.

Aromat roznosi się po całej kuchni. Ziemniaczki są przyrumienione, biała kiełbasa przesmażona. Można wykończyć danie. Stosowną porcję zupy nalewamy do talerza, wzbogacamy trzema ziemniaczkami i kawałkami kiełbasy. Dlaczego trzema? Bo lepiej wyglądają na talerzu niż dwa, i nie przeważają kompozycji tak jak ma to miejsce w przypadku czterech sztuk. Zwieńczamy całość tartym serem i listkami świeżego majeranku.

Dla chcących podkręcić smak proponuję dodanie świeżo tartego chrzanu. Tym zaś, którzy chcieliby trochę złagodzić smak polecam dodanie łyżki lub dwóch kwaśnej śmietany, lub też podanie zupy z jajkiem w koszulce.

Cóż jeszcze mógłbym dodać. Nawet jeśli to… musztarda po obiedzie.